Ik wil graag nog even terugkomen op mijn laatste blog Onweer. Ik snap ook wel dat de blog klonk als het volgende couplet uit `Zwaar Leven` van Brigitte Kaandorp. Na de volgende geniale coupletten:
Bij mij gaat nooit eens iets vanzelf
daarom ben ik vaak zo moe
Heel veel dingen zijn zo moeilijk
dat ik ze gewoon niet doe
En doe ik wel een keertje iets,
wordt het vaak niet gewaardeerd
En daarom gaan veel andere dingen
Automatisch ook verkeerd
Soms sta ik bij de kassa
Alles moet daar vlug vlug vlug
En dan ben ik iets vergeten
Moet ik helemaal terug
Alle mensen moeten wachten
En dat vinden ze niet fijn
Maar ja dan zien ze ook een keertje
Hoe het is om mij te zijn
Zou dan het volgende couplet (door mijzelf geschreven) komen:
En dan mis ik weer de onweer
Omdat ik elders was
Het gedonder en de flitsen
‘k moest liggen in het gras
Moest ik al de flitsen weer aanschouwen
Op de sociale media
Slecht zicht bij de tourpresentatie
Waardoor ik met lege handen sta
En zouden meer coupletten over tegenvallers van mij misschien niet misstaan. Ik probeer(de) slechts alleen duidelijk te maken dat een kleine tegenvaller bij mij vaak veel negatieve gedachten met zich mee brengt. Zonder daar zelf controle over te hebben voel ik me dan een grote faler of kruipt de slachtofferrol binnen bij me. Dit gebeurt ook bij het hebben van een lekke band of als mijn telefoon stuk valt op straat. Ik kan er gewoon heel slecht mee omgaan en zie op dat moment dan alleen maar alle dingen die misgaan in mijn leven. Anderen zullen denken ‘jammer’ en weer verder gaan, voor mij is dat niet mogelijk. Met een dysthyme stoornis, met zwaardere symptomen uit een diepere depressie en door meerdere kenmerken uit persoonlijkheidsstoornissen, gaat dat helaas (nog) niet. Ik wil me zeker niet verschuilen achter deze psychische klachten, en vind ook dat ik hier beter mee om moet gaan. Ik ben daar momenteel echter nog niet toe in staat en dat probeerde ik met het stuk ‘onweer’ duidelijk te maken. Mijn gevecht hier tegen ga ik momenteel aan met therapie en probeer daarbij ondersteuning te vinden in antidepressiva.
Het is misschien niet helemaal te begrijpen. Ik denk dat het vergelijkbaar is met het feit dat mensen wel begrijpen dat mensen met een hele chronische ziekte depressief worden of zich wat meer down voelen. Of dat iemand met een verlies van een dierbaar persoon hier last van heeft (als bijvoorbeeld het verlies van je ouders of je kind). Dat een relatief gezond persoon als ik met werk, huisje en lieve familie en vrienden die van me houden, hier last van heeft, is alleen wat moeilijker voorstelbaar. Ik moet zeggen dat ik deze gevallen ook veel beter begrijp dan mezelf, waardoor er weer een ultiem schuldgevoel deel van me maakt. Iedereen heeft wel eens wat shit, “grow up and deal with it” is dan een logische gedachte. Ik snap ook wel dat mensen zo denken en ik ben blij dat dat voor hen werkt. Helaas blijk ik er nog niet helemaal in staat toe te zijn. Ik ben deze blog gaan schrijven om wat meer inzicht te geven over deze gevoelens en gedachten bij mij. Maar mochten jullie nog steeds blijven denken, “pfft zwaar leven ”, dan even goede vrienden!
