Al sinds jonge leeftijd ben ik gebiologeerd door het weer. Ik zat en zit op internetfora over de pluim, hirlam en andere weermodellen en was vrijwel altijd bezig met het weer. Vooral extreem weer wist me te boeien. Ik wist dan ook zeker als ik later een rijbewijs en auto zou hebben, (hoofdpijndossier; kom ik later in een blog nog wel op terug) dat ik regelmatig zou gaan storm chasen en daarnaast staat op tornado jacht gaan in Amerika nog steeds bovenaan mijn bucket list.

Ik vind het mooie aan hittegolfen in Nederland dat er vaak warmteonweer kan ontstaan en soms zijn de luchtomstandigheden zo goed dat hier flink wat instabiliteit in kan zitten. Dit kan extreme klappen en flitsen tot gevolg hebben. Dit gebeurde gisterenavond dan ook in de buurt van Nijmegen en op vele plekken in het land. Helaas miste ik dit volkomen en heb ik op wat flitsen in de verte na weinig mee gekregen van het epische onweer. So be it zullen jullie denken, volgende keer meer geluk.

Helaas werkt het bij mij in mijn hoofd heel wat anders. Toen ik de epische foto’s en berichten al langs zag komen op de social media werd ik al overgenomen door jaloezie. Net uitgerekend nu was ik natuurlijk elders. Daar kwam een beetje onrust bij doordat ik dacht dat mijn raam nog openstond en wellicht dus dat ik waterschade heb opgelopen. Maar de grootste frustratie zat er in het onweer dat ik had gemist. Mijn hoofd zat bommetje vol negatieve gedachtes en alles schoot door mijn hoofd. “Waarom juist nu” en “waarom juist ik” gingen de gedachtes als een klein kind door mijn hoofd. Je kan me niet veel gelukkiger maken als een drankje met uitzicht op episch onweer. Het onweer waar iedereen nog lang over zou spreken had ik zojuist gemist. Het rijtje met alles wat ik daarnaast ook niet had en alle onrecht bleef zich in mijn hoofd afspelen.

Ik verwacht niet dat iedereen nu kan volgen waar dit heen gaat, immers iedereen mist wel eens wat die wil. Voor mijn gevoel is het juist alleen nu zo treffend dat ik weg ben en dus het epische onweer heb gemist. Weer een kleine druppel in mijn emmer erbij waar ik van kan balen. Die emmer, die het afgelopen jaar al een drie keer zo grote vorm heeft aangenomen. Er ontstaat een mix in mijn hoofd van gedachtes uit deze emmer, plus de zelfhaat wegens het raam dat ik open heb laten staan en het onbegrip van iedereen die vindt dat ik me ongelofelijk aanstel met deze gedachtes omdat ik een beetje onweer heb gemist. Dit leidt tot een supercell aan onweer in mijn hoofd dat me wederom een lange en eenzame nacht heeft wakker gehouden. Ik keek af en toe nog naar buiten, maar ik zag geen flitsen of ik hoorde geen gedonder. Ik baalde verder, het echte onweer had ik dus echt gemist.