Deze blog gaat niet over de temperatuur op mijn kamer, al had dat ook zomaar gekund. In plaats daarvan gaat het over de alweer meer dan 50 pillen die ik naar binnen heb gewerkt. Niet één van die pillen, die sommige van mijn vrienden wel eens slikken op festivals en mooie nachtfeesten deze zomer, maar puur vergif zoals ik het tot nu toe nog noem: antidepressiva.

45 stuks citalopram, ondersteund door 3 doktersafspraken, een telefonisch consult, 3 apotheekbezoekjes en 6 therapie sessies. En nu precies een week aan de sertraline, ook alweer met twee apotheek bezoekjes, 2 bezoeken aan de dokter en een therapie sessie. “Als je toch al je eigen risico al hebt verbruikt moet je de zorgverzekering maar optimaal benutten” zullen we maar zeggen.

Veel meer dan slapeloze nachten, droge mond, misselijkheid, extra darmkrampen en verhoogde spanningen heeft het me tot nu toe nog niet echt gebracht. Hopeloos wordt ik er langzamerhand van en hoewel ik weet dat ik meer persoonlijkheids- problematiek heb waarbij therapie meer helpt dan deze pillen, begint het geduld langzamerhand op te raken.

Wie mij begin dit jaar had gezegd wat ik in dit eerste half jaar allemaal door zou maken had ik opgesloten in een gesticht. Echter ben ik er zelf nu meer rijp voor dan jullie waarschijnlijk. Mijn doorzettingsvermogen en daadkracht, wat door velen als mijn sterke eigenschappen wordt benoemd, komen steeds minder vaak tot uiting. Een voorlichting gaat vandaag alweer niet door, omdat ik te depressief ben om voor de groep te staan. Een ultiem schuldgevoel over schaduwt zich en ik moet er niet aan denken dat ik nog 50 van zulke dagen moet…