Al sinds onze kindertijd kijken we allemaal uit naar vakantie. Tenzij je een hele leuke juf of meester had natuurlijk, maar over het algemeen verheugen we ons altijd wel op die paar weken vrij van werk, school of studie gedurende de zomer. Even ontsnappen aan al die stress, even geen verplichtingen en vooral doen waar je zin in hebt.

Ik dacht de afgelopen maanden al veelvuldig dat ik er aan toe was. Met een aaneenschakeling van pijnlijke confrontaties, moeilijke gesprekken en tegenvallers wilde ik even niet meer naar werk hoeven gaan of geen nieuwe dag moeten opstaan met al die verplichtingen.

Nu het vandaag echter zo ver is gekomen heb ik een ultiem gevoel dat ik hem helemaal niet verdien. Door alle keren dat ik niet uit bed kon komen had ik al mijn verlofuren allang opgemaakt en kon ik nooit 3,5 week vrij nemen. Bovendien stonden er nog 80 mails open die ik beloofd had te beantwoorden voor de vakantie. Met nog enkele overleggen vandaag kwam ik daar natuurlijk ook niet aan toe. Van 8 uur vanmorgen tot kwart voor 7 vanavond nog geprobeerd een hoop te doen, maar veel was doorsturen met als boodschap “kan jij dit misschien doen, ik heb er helaas geen tijd voor gehad en ga nu drie weken op vakantie”. Mochten ze nee antwoorden krijgen ze een automatische reply met dat ik mijn mail pas 27 juli weer beantwoord.

Ergens wel goed dat ik deze lijn nu heb getrokken en na alle stress en chaos nu echt 3,5 week vrij neem. Helaas voelt het nog niet zo. Ik laat mijn collega’s in de steek en heb de afgelopen maanden veel te weinig uitgevoerd waardoor ik deze vakantie echt niet verdien en nog veel werk en taken die ik had beloofd achter laat. Al die keren dat ik ja zei tegen taken, omdat ik er wel ruimte voor had in mijn agenda, maar niet in mijn hoofd. Die mailtjes van eind maart met taken die ik maar bleef uitstellen of waarover ik loog dat ik ze al had gedaan. Nee, dat ze me nog niet ontslagen hadden snapte ik echt nog niet. En ergens voel ik me nu als aan het begin van het boek “Paaz” van Myrthe van der Meer. Op mijn laatste dag voor mijn vakantie, misschien wel dat ik nooit meer terugkom op mijn werk, omdat ik naar de dagbehandeling moet of moet naar een psychiatrisch ziekenhuis. Want als mijn negatieve en suïcidale gedachtes niet heel snel op een lange vakantie gaan (het liefst een enkele reis) is daar misschien geen ontkomen meer aan…