Wie mijn agenda/planning zag van afgelopen weekend zou denken dat daar echt niet iemand achter schuilt gaat met depressieve klachten. Het lijkt meer op iemand die tegen een burn-out aan zit of laat zeggen dat er mensen met een minder stressvolle agenda in een burn out zijn geraakt.
Het begon op vrijdagavond al met de organisatie van een beachparty (chillparty) op het waalstrandje voor de homojongerenorganisatie waar ik drie jaar voorzitter van ben geweest en nu actief ben in de jubileumcommissie. Daar bleef ik natuurlijk weer veel te lang hangen om in de zeiknatte regen nog even verder te helpen opruimen. Vervolgens moest ik de volgende dag weer vroeg opstaan om voor ander vrijwilligerswerk (John Blankesteijn Foundation –> JBF) homoseksualiteit in de sport bespreekbaar te maken. Samen met alle vrijwilligers dachten we na over hoe we internationaal iets konden betekenen en hoe we JBF meer op de kaart konden zetten en hoe we hiermee geld konden genereren voor de JBF. Mijn inzet werd hier erg gewaardeerd, en ergens was het na een korte nacht ook een fijne positieve opleving. Gelijk door vanuit hier ging ik naar het uitje van het voorlichtingsteam van het COC (Ander vrijwilligerswerk van me), waarin we een potje pitch&putt speelde, gezellig gingen bbqen en nog gezellig bijkletste of een soort spelletje speelde. Vanuit hier heel even naar huis om om te kleden om nog met deze groep te gaan stappen.
De volgende dag (zondag) kon ik een beetje uitslapen, maar ging ik vervolgens weer naar Ede om een goede vriend uit te zwaaien die 4-9 maanden op reis gaat. In de trein terug kwam ik nog een bekende tegen en praatte ik nog even bij. Daarna moest ik nog even mijn zonnebril ophalen bij een vriend om vervolgens op de fiets door te gaan naar twee andere vrienden om daar te eten en bij te kletsen. Kortom een druk sociaal leven. Een depressief iemand of iemand met een burn out was al 100 keer neergevallen en had dit echt niet aangekund.
Wie echter mijn werkweek van vorige week bekeek zag hoeveel moeite ik had om mezelf uit bed te slepen, om energieloos richting de douche te gaan en pas om 10.30 met moeite aan te kakken op mijn werk om vervolgens 3 regels te typen op een hele dag om dan weer naar huis te gaan om vervolgens geen energie te hebben om boodschappen te doen en voor mezelf te koken, maar al weer snel onder een dekentje weg te duiken, zou wel denken aan een echt depressief persoon.
Een echt depressieve stoornis heb ik dus niet, maar wel een dysthyme stoornis, waarbij je langdurig lichte depressieve klachten hebt en je moeilijk van dingen kunt genieten. Dat kwam eigenlijk ook wel tot uiting in mijn drukke weekend, toch was ik ergens best trots dat ik dit allemaal kon opbrengen dit weekend. Echter toen vanmorgen mijn wekker ging voor therapie en voor het slikken van een nieuwe pil, was ik nog doodop, was de therapiesessie weer zwaar en lukt nu op werk nu ook weer vrij weinig. De gevoelens een mislukkeling te zijn, dat alles waardeloos is en dat het alweer 29 juni is en nog steeds alles uitzichtloos is, helpen daarbij niet. Ik had al vele belangrijke stappen genomen in mijn agenda de afgelopen maanden, maar de conclusie na afgelopen weekend is eigenlijk wel dat ik in mijn agenda/planning nog meer dingen moet schrappen wil ik stapjes vooruit kunnen maken. Want mijn dysthyme stoornis wordt steeds zwaarder, lijkt soms op een echte depressie en te veel dingen ondernemen is soms echt te zwaar. Helaas moet mijn agenda / planning er nu ook steeds meer aan geloven..
