Het leuke is niet meer leuk,
Het mooie is niet meer mooi,
“Het wordt beter” is een leugenachtige spreuk.
Ik snap niet waarom ik me niet voor de trein gooi.

Het pijnlijke doet extra pijn,
De volgende teleurstelling is extra groot,
“Kop op, je hebt vele vrienden en werk” voel ik niet in mijn brein.
Ik snap niet waarom ik mezelf niet verdrink in een sloot.

Het begrip voelt niet begrepen,
De knuffel komt niet meer aan,
“Je zet moedige stappen” voelt als mezelf overal heen slepen,
Ik snap niet waarom ik nog niet zonder parachute uit een vliegtuig ben gegaan

De slapeloze nachten duren een eeuwigheid,
Ik bevind me niet meer graag in mijn vriendenkring,
“Het wordt zomer” zie ik als een te vrolijke kut tijd.
Ik snap niet waarom ik nog niet van een flat spring.

De lichamelijke klachten duren voort,
Alle stapjes voelen als een te lange strijd
“Je hebt nog een hele leven voor je” heb ik al te vaak gehoord.
Ik snap niet waarom ik niet mijn polsen doorsnijd.

Afleiding voelt als confronterend,
Op feestjes ben ik opeens die stille.
“Ik weet niet wat ik moet zeggen” zeggen de meeste vrienden afkerend
Ik snap niet: waarom neem ik geen overdosis pillen.

Talloze gesprekken over eigen inzicht,
Die pillen maken het zogenaamd minder grauw,
“Nog even volhouden” ga ik langzaam richting een gesticht.
Ik snap niet: waarom hang ik mezelf niet op in een verlaten bos aan een touw.

Alleen maar mensen om me heen die genieten,
Nieuwe relaties, verhuizing, bij iedereen vliegensvlug.
“Ik ben er voor je” en dan toch niet kan ik afschieten.
Ik snap niet: waarom ik niet allang spring; van die brug.

Mensen weten niet wat ze met me moeten,
Ik voel me eenzaam, somber, daar komt een traan,
“Knuffel, liefs, kusje” en nog veel van die zinloze groeten
Ik snap niet: waarom ik nog niet in een kamer vol met gas ben gaan staan.

Elke dag, bommetje vol met stomme verplichtingen,
Uit bed slepen doet zo’n pijn.
“Ook jij gaat geluk voelen” en nog 1000 van zulke dingen
Ik snap niet: waarom kan ik er gewoon niet meer zijn.