Vorige week schreef ik over een feest van erkenning die ik haalde uit overige blogs en boeken. Daarna was ik even stil, het was een hel van een week en zelfs de energie voor het schrijven van een blog kon ik niet meer opbrengen. Besides veel lezers had ik ook niet, dus veel mensen stelde ik ook weer niet teleur.

Het begon allemaal vorige week met een feest waar ik heen ging. Het was een verjaardag van een vriendin waarmee ik de volgende dag zou afspreken om alles te vertellen. Ik kwam er rond een uurtje of half 6 nadat ik in de middag naar de film Ventoux was geweest en fijn de Ronde van Italië (wielrennen) had bekeken op tv, samen met mijn beste vriend van de middelbare school. Eigenlijk echt wel een hele fijne zaterdag.

Ik kwam binnen en deze vriendin is zo’n 10 jaar ouder, dus ik zag een hele andere vriendenkring dan mijzelf. Veel, maar dan ook heel veel kinderen. En in de avond een grote vriendengroep waar ik niet echt bij hoorde. Er waren tot een uur of 8 nog wel wat bekenden van mij, maar deze moesten allemaal vanwege hun volle agenda natuurlijk weer vroeg gaan op het feest. Veel stelletjes en gesettle, waardoor mijn slechtste eigenschap (jaloezie) de overtoom voerde op de avond. Daarnaast had ik met mijzelf de afspraak om voorlopig antidepressiva te slikken zonder de combinatie van alcohol.

Ik zelf ben echter normaliter elk weekend aangeschoten en heb louter vriendengroepen waar alcohol drinken er nou eenmaal bij hoort, waardoor dit een grote uitdaging voor mij is. En zo bleek ook op dit feestje. Ik had nog last van de bijwerkingen die bij de eerste week hoorde, de slapeloosheid, misselijkheid en droge mond en daardoor bleef ik bij dit standpunt. Dit zorgde op het eind van de avond voor rondjes halen met 9 bier en een sparoodje of colaatje voor mij. Op zich was het allemaal nog gezellig, al had ik duidelijk last van het psychische bezwaar dat ik even niet kon drinken met antidepressiva. Min of meer had ik mijzelf in een hokje gedrukt en had ik het daardoor ook niet echt gezellig. Ik bleef uiteindelijk tot een uurtje of 12 waarna ik nog even thuis de laatste etappe van de Ronde van Californië zag. Het wielrennen en de rust samen met mijn beste vriend waren de hoogtepunten van de dag. Het feesten, naast de feest van erkenning, was even echt niet aan mij besteed.