Sinds dat ik 1,5 jaar terug voor het eerst mijn weekend afsloot met een gedichtje op facebook (Houtje-touwtje-sinterklaas rijm), besloot ik dat voortaan iedere week/weekend te doen. Hoewel het eerste gedichtje natuurlijk een afsluiting was van een erg mooi weekend met leuke gebeurtenissen, was dit natuurlijk niet ieder weekend het geval.

Met mijn dysthyme stoornis, depressieve klachten en klachten uit meerdere persoonlijkheidsstoornissen kwam ik helaas ook veel negatieve momenten tegen. Ik besloot deze niet onder stoelen of banken te steken, maar juist ook aan de buitenwereld te laten zien. Natuurlijk leverde mijn positieve gedichtjes veel meer likes op dan mijn kwetsbare gedichtjes, maar toch was ik trots dat ik altijd eerlijk mijn pure gevoel aan de vriendjes van facebook liet zien.

Natuurlijk had ik hier ook wel eens spijt van, bijvoorbeeld omdat ik niet besefte dat ik enkele tantes en ooms op facebook had (hoe naïef was ik?), en over mijn neerslachtigheid nooit praatte met mijn ouders, waardoor die het via via hoorde. Of doordat iemand die ik al drie jaar niet meer had gesproken zich opeens om mij ontfermde via een persoonlijk bericht. Toch kreeg ik ook wel lof doordat ik één van de 100 was die zich echt kwetsbaar durfde te tonen op social media, zoals een kennis pas zei. Alswel als reactie dat ik voor die persoon de enige was die zich zo kwetsbaar op durfde te stellen op facebook, zonder dat die zich hier positief noch negatief over wilde uitlaten. Daarnaast waren er natuurlijk ook mensen die het overdreven vonden, of die het zagen als een roep om aandacht. Misschien was het dat soms ook wel een beetje, maar ik was tenminste wel eerlijk en puur dacht ik dan. Ook kreeg ik verzoeken van mensen of ze vermeld konden worden in het gedicht, alswel de roep na een leuke avond dat ze een negatief gedichtje nu echt niet konden tolereren. Jullie zouden eens moeten weten wat in mijn hoofd omgaat, dacht ik dan.

Helaas is het de laatste tijd bergafwaarts gegaan en vind ik het moeilijker om mijn gedichtje positief te laten afsluiten. Al ga ik nog naar een verjaardag, feestje, en heb ik lekker gesport, dan nog heb ik nu het gevoel dat ik moet toevoegen: Ik kwam wederom uit een diep dal of over hoe moeilijk het soms allemaal is. Vrienden en familie maken zich daarom soms zorgen, en ik vind het soms moeilijk als ze me daar in het echt mee confronteren. Ik zou dan het liefst alles willen ontkennen en zeggen dat het alleen digitaal slecht met mij gaat. Maar dat is natuurlijk niet zo.

Afgelopen weekend toen ik voor het eerst met pillen thuis kwam, leed van lichamelijke klachten en me wanhopig en eenzaam heel het weekend op de bank doorbracht kwam ik daardoor tot het volgende gedicht:

Deze week ging ik van 99 problems, naar honderdenéén,
Fucking pijn in mijn gekneusde ribben en aan het schaafwond op mijn been.
Extra pijnlijk allemaal door gebruikelijke maagzuur, maagkrampen, opboeren en hoesten met veel slijm, niet fijn.
Daardoor had ik ongeveer geen nachtrust, maar alleen maar pijn.
Veel moeite met de gebruikelijke huishoudelijke taken,
Zoals bijvoorbeeld de was, afwassen, koken of mijn bed opmaken.
Daarnaast moest ik nog naar ede voor de kapotte fiets van mn pa,
Hij kon kosteloos gerepareerd worden, een gelukje jaja.
Maar met verder veel meer vage lichamelijke klachten is de wanhoop een beetje nabij,
En kan de dokter helaas ook niet vinden wat er allemaal gaande is in mij.
Nieuwe medicijnen brengen weer wat nieuwe bijwerkingen met zich mee,
Goede keuzes zijn er op dit moment ook niet, niets gaat ok.
De kop ops, het wordt beter, en morgen weer een nieuwe dag mogen jullie achterwege laten,
Omdat voor de zoveelste keer is gebleken dat dat voor mij echt niet opgaat, dus ben ik nu inderdaad in alle staten.
En komende week staat er weer genoeg aan ellende op mij te wachten,
Ik ben in ieder geval zeker van meer psychische en lichamelijke klachten.
De enige afspraak die ik dit weekend had was met mijn zus,
Voor de rest was het dus weer een erg loos en eenzaam weekend dus..
En ooh jah ik kwam dit weekend achter iets, wat ik stiekem al wist maar eigenlijk niet wilde weten.
Zucht, steun, kreun; laat me dit alles vergeten…
Doei.

Veel likes leverde het natuurlijk niet op, naast even weinig comments. In tegenstelling tot de post waaronder het kwam te staan, van een goede vriend die op het NK net een belangrijke danswedstrijd had gewonnen of de post van een bevriend stel die 2,5 jaar samen was en dat samen vierde in een bubbelbad in Koss. Ik vond het typisch voor het leven van mijn vrienden en mijn leven momenteel. Maar ik deed tenminste niet alsof dacht ik nog, ik durfde mij wel weer echt kwetsbaar op te stellen.