Misselijkheid, hoofdpijn, verstopping, extreme moeheid, duizelig, licht in het hoofd, steken op vreemde plekken. Allemaal klachten die ik de afgelopen dagen ervoer. Het zijn klachten waar ik al geruime tijd last van heb en waarvoor de dokter steeds heeft gezegd dat het psychisch is of heeft te maken met mijn prikkelbare darmsyndroom. Ik zelf was en ben er echter nog steeds van overtuigd dat andere lichamelijke oorzaken hier meer ten grondslag aan liggen. Het is echter al een lange strijd geweest die ik niet ga winnen, waardoor ik mijn psychische klachten eerst maar eens moest genezen. Dan zou ik de dokter wel eens kunnen bewijzen dat de klachten die ik had ook echt lichamelijk waren. Immers, als ik psychisch gelukkig zou zijn, zou ik deze klachten nooit meer ervaren.

Het maakt mijn stap richting het medicijn (citalopram) die ik vrijdag haalde bij de apotheek en waarop ik afgelopen donderdag dus JA zei in het avondspreekuur tegen mijn huisarts echter wel zwaarder. De bijwerkingen die ik lees en tot me toe heb horen komen zijn niet mals. En, gezien ik prima dijt als hypochondrist, zijn alle doemscenario’s al door mijn hoofd geschoten. Maakt het niet al mijn klachten nog erger? Ontstaat er geen ultieme mix van klachten waardoor het echt allemaal niet gaat? Medicijnen voor al mijn klachten, inclusief die van mijn darmen, hadden nog nooit aangeslagen, dus waarom zouden deze medicijnen dat nu wel doen?

Toen donderdag de hierboven beschreven lichamelijke klachten alleen maar erger werden en het vrijdag niet beter werd begon ik daarom erg te twijfelen. Ik wilde deze pillen helemaal niet! Een hel de komende twee weken zou me te wachten staan en heel misschien in die weken daarna zouden de pillen gaan aanslaan. De grote paniek was dan ook toegeslagen toen ik eenmaal wist dat ik deze pillen in moest gaan nemen. Ik voelde me al zo beroerd, ik kon het gewoon niet. Bovendien wist ik dat ik maandag nog een voorlichting moest geven op een middelbare school over homoseksualiteit en dat ik ook nog één van mijn laatste rijlessen had voor mijn examen en voordat mijn instructrice twee weken op vakantie ging. Die afspraken wilde ik kostte wat het kost niet afzeggen, al helemaal niet door de bijwerkingen van deze stomme pillen. Ik besloot de pillen daarom nog een paar dagen extra in het doosje te laten. Ik voelde me er toch te beroerd voor. Een erg wijs en fair besluit vond ik zelf, en verrassend genoeg voelde ik mijzelf al iets beter.

Veilig lagen ze in een lade en overleefde ik het weekend en gingen mijn rijles en voorlichting verrassend goed voor de maandag. Toch wist ik daarna ook dat het weer avond zou worden en waren mijn lichamelijke klachten natuurlijk nog niet helemaal verdwenen. Toch weet ik nu ook dat ik nu niet langer kan ontsnappen. Dat ik dat doosje zo meteen moet openen, een glas water moet pakken en die stomme pil, waartoe ik me altijd heb verzet, in moet nemen. Bang voor de verdere lichamelijke klachten waarmee ik geconfronteerd zal worden, bang dat ik er altijd van afhankelijk van zal blijven, bang dat het van de ene naar de andere pil overstappen wordt, of dat het voor vreselijke hartkloppingen zorgt waarover ik wel eens hoorde. Toch is mijn wanhoop al zo groot, dat ik mijn glas water inmiddels heb ingeschonken en het doosje open. Bang voor alle effecten die het zal hebben is er geen weg meer terug.. lang genoeg uitgesteld… Maandagavond 11 mei, en de eerste antidepressiva wordt ingenomen.